Priča je mogla početi ovako: Imam jedno dijete, sina. Zjenicu oka moga. Sav moj ponos i dika je on. Priča je mogla početi i ovako: Živimo našu bajku, a naše dvoje djece juri svoje snove. Život je lijep, ugodan. On ima posao, a ja se brinem o djeci i kući. Mi smo sretni. Čak je moglo biti i ovako: Imam majku i sestru. Nerazdvojne smo. Satima možemo kafenisati.
Lični dokumenti, odjeća, fotografije ubijenog oca Azema, kao i kaiš koji je izradio za svog sina Muhameda prije nego što je ubijen u srebreničkom genocidu, donirani su Memorijalnom centru Srebrenica-Potočari. ,,Predmeti pripadaju Memorijalnom centru Srebrenica jer najbolje mogu govoriti o ubijenima ako se nalaze blizu njih“, kazao je Muhamed Delić, sin ubijenog Azema.
Dvije obične porodice različite etničke pripadnosti iz dva sela nadomak Kiseljaka i Visokog, tokom ratnih dešavanja u Bosni i Hercegovini, povezuje borba za preživljavanjem, neizvjesnost i čekanje, ali i zajedništvo, solidarnost i ljudskost koja je prevazišla ratne nedaće.
Iako osnovan na početku najduže opsade jednog glavnog grada u historiji – Sarajeva – bokserski klub ,,Zlatni ljiljani‟ dokazuje da je uprkos i najtežim preprekama moguće ostvariti velike rezultate i stvarati nove generacije pobjednika.
U Višegradu, koji je tokom rata podvrgnut jednoj od najnemilosrdnijih kampanja etničkog čišćenja, povratnici Bošnjaci koje smo posjetili tvrde da su međuetnički odnosi prijateljski, ali da nema turizma oko čuvenog mosta Mehmed paše Sokolovića i višegradske hidroelektrane „grad bi bio mrtav“.
Da je rat jedna od najgorih opcija koja može zadesiti neki narod, imali su priliku osjetiti građani i građanke Bosne i Hercegovine (BiH). Narodi s područja BiH nisu mogli izbjeći nemila dešavanja koja su ih zadesila u periodu od 1992. do 1995. godine.